Waardering:
  • 1 stemmen - gemiddelde waardering is 4
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

Marketing voor de provincie, kun je daar bij helpen? Met die vraag belde de ambtenaar
#1

Column van dr. Krijn de Best op BulkOnline; Reageer!!

Naar wat doorvragen werd het duidelijk dat het imago van de provincie een boost nodig had. Per slot van rekening wilde ze meedingen naar de rol van Culturele Hoofdstad. Daarom moest duidelijk worden dat het niet zo maar om een provincie ging, maar om een bruisend bolwerk van commerciële en culturele activiteiten.

Alvorens een vast omlijnde en betaalde opdracht te krijgen, werd mij gevraagd een aantal ideeën uit te werken, zodat men een beeld kon krijgen wat ik als aanpak in gedachten had. Nu gaat het mij natuurlijk, net als elke rechtgeaarde ondernemer, om die betaalde opdracht. Aan die voorwaarde moest voldaan worden, dus ik probeerde al mijn creativiteit, die normaal aangewend wordt om ondernemers bij te staan, in te zetten voor de potentiële klant, de provincie.

Eerst aan de slag met de SWOT-analyse. Vooral proberen om een duidelijk beeld te krijgen van de sterke kanten van deze rurale mogelijke opdrachtgever. Daarna op zoek naar mogelijke steun in het bedrijfsleven. Voor wie zou het ondermeer belangrijk kunnen zijn als de provincie in het zonnetje werd gezet? Het antwoord was binnen het bedrijfsleven snel te vinden. Extra publiciteit, gekoppeld aan een hoger doel, in dit geval cultuur, is in ieders voordeel. Daarna inventariseren welke ondernemingen en welke producten typisch voor deze provincie zijn en in welke mate ze het stempel cultuur waardig zijn. Hier duikt de eerste hindernis op. Sprekend met mijn contact binnen de provincie wordt cultuur regelmatig omschreven met begrippen die met kunst, theater en musea te maken hebben. Echter voor mij is cultuur alles wat de mens voortgebracht heeft en nog voortbrengt, kortom cultuur als tegenovergestelde van natuur. Ik zag direct overeenkomsten tussen cultureel erfgoed (dat wat door vorige generaties is gebouwd en nu monumentale waarde heeft) en de in de provincie bestaande hedendaagse architectuur en bouwkunst. Dus de spotlight gericht op architecten en bouwondernemingen. Onmiddellijk dit koppelen aan de bestaande opleidingen architectuur en bouwkunde. Een ander aspect leek mij de opkomende wijnbouw in deze provincie. Voor mijn geestesoog zag ik dagtochten langs wijngaarden met uitleg en workshops. Ongetwijfeld moest dit te combineren zijn met ambachtelijke kaasmakers en op te luisteren met regionale theaterkunst. Een passe-partout met provinciewapen had ik in gedachten al ontworpen. Voor de aardewerkindustrie met bijbehorend museum zou er een uitwisseling komen met collega’s in het buitenland. Ik dacht aan porselein uit Limoges, met tentoonstellingen en workshops over en weer. Uiteraard is er een plaats voor de theater kunst. Een festival waar professionals en amateurs elkaar ontmoeten moet mogelijk zijn. Koppel dit aan onderwijs om kinderen te stimuleren in hun creativiteit. En zo ga je maar door, een plek voor de sport, activiteiten voor ouderen, integratie van bedrijf en onderwijs, de mogelijkheden zijn eindeloos.

Toen kwam de volgende domper op de feestvreugde. Nog voor ik een duidelijke reactie had op mijn voorstellen, vertrok de betrokken ambtenaar op een reis voor zeker een half jaar. Kennelijk was er niemand buiten hem, die enige interesse had voor concrete marketing plannen voor de provincie. Ik schoof het in de la. Maar de man kwam terug! Nog steeds enthousiast en ervan overtuigd dat er iets moest gebeuren aan het imago van de provincie. Opgelucht stofte ik de oude ideeën weer af. Zou het toch lukken? Na een uitgebreide discussie, waarin ik er gedeeltelijk in slaagde hem ervan te overtuigen dat cultuur een breed begrip is, kwam de nekslag. Mijn plan was erg concreet. Het zou resulteren in echt werk. Dat allerlei mensen en ondernemingen er baat bij zouden hebben was allemaal goed en aardig, maar als hij daarmee bij zijn baas zou komen, was het het eind van zijn carrière. Nee, het moest anders. Het moest omgebogen worden naar een aanpak die gericht was op studie en advies, vanuit de provincie naar de verschillende ‘stakeholders’ in de provincie. De ambtenaren zouden opdracht geven tot een onderzoek en dat begeleiden. Daarna een adviesrapport uitbrengen. Vervolgens was de keus aan een ieder om er iets mee te doen. Op mijn vraag of het niet beter was direct zelf uitvoering te geven aan een aantal initiatieven, zei mijn ambtenaar totaal verbaasd: ‘Iets doen kan echt niet!’

Drs. Krijn de Best is senior partner bij Stem Industrial Marketing Centre. Hij publiceerde diverse boeken over communicatie en management.


Ga naar locatie:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)